Uzun zaman oldu yazmayalı,yazamayalı.Yazmak için çok da fırsat oldu belki.Lakin yazabilmek için hasret anca birikti diyelim.

Ne baba,ne amca,ne teyze,ne abi,ne abla,ne kardeş,ne eş dost ne de sevgili hiç biri ANNE kadar vefakar ve cefakar olmaz,olamaz.İstese de olamaz.

Şarkıda da dediği gibi “belki de ne bileyim ben.”

Zor olur gitmeler,gidip de arkada bırakmalar.Başka şehirde yaşanan hayatlar,başka şehirde yaşattığın hayatlar…

Geçenlerde sinemaya gidebilme fırsatım oldu - malum köy hayatı kafana estiği her anda gidemiyorsun - .Uzun hikaye filmine gittim.İyi ki de gitmişim.Uzun bir aradan sonra beni etkileyen bir filmdi.Bilmiyorum izleyeniniz var mı.Birçok sahnesinden söz edilebilir belki ama ben halen o palto sahnesinde kaldım…Palto sahnesi mi ? Uzun hikaye be arkadaş ….

Evde saksıdaki çiçekler hep mi solar yoksa aramızda cana kıyanlar mı var ?

Şafağı sadece askerler sayar bilirdim buraya gelmeden önce.

Yalancı bahar var.Bir de yabancı bahar.Hiç gelmiyor sana o yüzden yabancı.Gelse de tanıyamazsın artık o derece.

İlk günden hep sonunu düşünüyoruz ya her şeyin,hani bir de sonunu düşünen kahraman olamaz diye bir söz var.İşte bu sebepten kahraman olamıyoruz biz.Sıradan insanlarız yani.

Yalnız uçan her kuşu asaletinden mi sandın ?

Yorum ekle